Öğrenme Psikolojisi içinde, Edimsel Koşullanmanın temel mekanizmalarından olan kaçma ve kaçınma davranışları, organizmaların hoş olmayan uyaranlarla nasıl baş ettiklerini açıklar. Bu iki kavram, benzer görünse de zamanlama ve süreç açısından kritik farklılıklar taşır.
Her iki davranış türü de negatif pekiştirme ile güçlenir. Negatif pekiştirmede, bir davranış hoş olmayan bir durumu sonlandırdığı veya ondan kaçındığı için tekrarlanma olasılığı artar. Pekiştireç, rahatsız edici bir şeyin ortadan kalkmasıdır.
"Kaçma", zaten var olan hoş olmayan bir uyaranı sonlandırmak için yapılan davranıştır. Organizma, rahatsız edici durumun içindedir ve yaptığı davranışla ondan kurtulur.
🎯 Formül: Davranış → Hoş Olmayan Uyaranın SONLANMASI → Davranışın Güçlenmesi
🧪 Klasik Örnek:
Özetle: "İçinde bulunduğun acıyı durdur."
"Kaçınma", henüz başlamamış ama başlayacağı önceden işaret edilen hoş olmayan bir uyaranı önlemek için yapılan davranıştır. Organizma, rahatsız edici duruma hiç girmez.
🎯 Formül: Uyarıcı İşaret → Davranış → Hoş Olmayan Uyaranın OLMAMASI → Davranışın Güçlenmesi
🧪 Klasik Örnek (Sidman Kaçınması):
Özetle: "Gelecekteki acıyı önceden engelle."
Bu mekanizmalar, kaygı bozuklukları (fobiler, OKB) ve başa çıkma stratejilerini anlamada kritiktir. Örneğin, sosyal fobisi olan biri, kaygıyı sonlandırmak için bir partiden erken ayrılabilir (kaçma). Aynı kişi, kaygıyı önlemek için partilere hiç gitmeyebilir (kaçınma). Kaçınma davranışı kısa vadede rahatlatsa da, semptomları kronikleştirir ve kişiyi yaşam alanından kısıtlar.
Sonuç: Kaçma ve kaçınma koşullanması, organizmaların çevrelerini kontrol etmek ve hayatta kalmak için geliştirdiği temel öğrenme biçimleridir. Aralarındaki ince farkı anlamak, hem normal davranışları hem de patolojik süreçleri yorumlamada anahtar rol oynar.