Kimyada moleküllerin geometrik yapısını ve bağ açılarını anlamak için hibritleşme teorisi temel bir araçtır. Bu teorilerden biri olan sp hibritleşmesi, özellikle doğrusal (lineer) moleküllerin oluşumunu açıklayan önemli bir kavramdır.
Hibritleşme, bir atomun bağ yapmadan önce enerjisi ve şekli birbirine yakın atomik orbitallerinin karışarak, aynı sayıda fakat enerjileri eşit yeni orbitaller oluşturmasıdır. Bu yeni orbitallere hibrit orbitalleri denir. Hibritleşme, molekül geometrisini ve bağ açılarını VSEPR teorisi ile uyumlu şekilde açıklar.
Sp hibritleşmesi, bir merkez atomun bir s orbitali ile bir p orbitalinin (genellikle px) karışımıyla meydana gelir. Bu karışım sonucunda, enerjileri birbirinin aynı olan iki tane sp hibrit orbitali oluşur. Bu iki orbital, merkez atom etrafında birbirinden 180° uzakta, zıt yönlere doğru uzanır. Bu da moleküle doğrusal bir geometri kazandırır.
İki sp hibrit orbitali (\( \phi_1 \) ve \( \phi_2 \)), aşağıdaki gibi s ve p orbitallerinin lineer kombinasyonu olarak ifade edilebilir:
Buradaki \( \frac{1}{\sqrt{2}} \) katsayısı, orbitallerin normalize edildiğini (toplam olasılığın 1 olduğunu) gösterir.
Bu tür hibritleşme, genellikle iki atomlu moleküllerde veya merkez atomun iki sigma (\( \sigma \)) bağı yaptığı durumlarda görülür.
Berilyum (Be) atomunun temel hal elektron dizilimi: 1s2 2s2. Bağ yapabilmek için 2s orbitalinden bir elektron 2p orbitaline uyarılır. Daha sonra bir 2s ve bir 2p orbitali sp hibritleşmesi yapar. Oluşan iki sp hibrit orbitaline, iki klor atomunun p orbitalleriyle örtüşerek iki sigma bağı oluşturur. Molekül doğrusaldır (Cl-Be-Cl).
Asetilendeki her bir karbon atomu sp hibritleşmesi yapar. Her karbonun:
Sonuç olarak, sp hibritleşmesi atomik orbitallerin doğrusal bir geometri oluşturacak şekilde karışımıdır ve kimyanın temel taşlarından olan bağ teorisini anlamamıza yardımcı olur.